اخوت ایمانی و کرامت نفس

بسم الله

فَأَمَّا الإنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ ﴿١٥﴾ وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿١٦﴾

یا أَیُّهَا النّاسُ إِنّا خَلَقناکُم مِن ذَکَرٍ وَأُنثى وَجَعَلناکُم شُعوبًا وَقَبائِلَ لِتَعارَفوا ۚ إِنَّ أَکرَمَکُم عِندَ اللَّهِ أَتقاکُم ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلیمٌ خَبیرٌ﴿۱۳﴾

 أَنْ لَا یرَی الْعَبْدُ لِنَفْسِهِ فِیمَا خَوَّلَهُ اللهُ إِلَیهِ مِلْکاً لِأَنَّ الْعَبِیدَ لَا یکونُ لَهُمْ مِلْک یرَوْنَ الْمَالَ مَالَ اللَّهِ یضَعُونَهُ حَیثُ أَمَرَهُمُ اللهُ تَعَالَی بِهِ

اگر انسان زمانی که به واسطه کرامت توسط خداوند ابتلاء شود ، منشأ این کرامت را از لیاقت خودش بداند ، دچار عدم تقوا نسبت به خداوند شده و در برابر دیگران دچار خودبرتربینی می شود و در عین حال اگر خداوند به اندازه و قدر او ایشان را ابتلاء کند ، به همان علتی که خود را لایق کرامت کرامت می بیند ، این عدم تقوا را به خداوند نسبت می دهد و در نتیجه ، این ابتلاء را اهانت خداوند به خودش می بیند . راه حل این معضل ، همان است که امام صادق(ع) فرمودند که اگر انسان در برابر خداوند هیچ مالکیّتی را برای خود متصوّر نباشد . باید به این نکته توجه داشت که منشأ تمام خوبی ها از خداست و هیچ چیز در ملکیّت انسان نیست.

 

استاد ابوالفضل رفیع ها(با اندکی دخل و تصرّف)